Aunque no
publique en mi blog, no por eso me olvido de todos aquellos que por una u otra
razón, os asomáis cada vez menos, eso si, a esta ventanita.
Hoy quiero
mandar un abrazo virtual para los que estáis en cada esquina de cada continente
donde llega Internet, desde el corazón de Madrid se os quiere, besos y que
disfrutéis con mi último trabajo para las clases de galego "Celga 4",
curso en el que estoy matriculada este año y en el que creo que progreso
adecuadamente.
La vida es
un continuo aprendizaje y espero que os guste y disfrutéis tanto con su lectura
como yo al escribirlo, es un cuento corto que lleva por titulo:
"TIRANDO
O PASADO"
Mesturas de
sentimentos penetraron no seu peito avivando unhas brasas esmorecidas polo paso
do tempo, pero ela achegoulles un feixe de guizos e o lume prendeu para darlle
calor durante o inverno.
Ela non tiña
mobles, nin maleta nin baúl, non tiña mantas nin bolsos, por non ter non tiña
nin ilusión.
Non tiña trencha nin gubia, só tiña un pequeno
coitelo e moita imaxinación, fixo un carro de xuncos e fentos, as rodas do
carro eran dúas talladas de nabo, algúns carabullos, unha pouca herba,
unhas follas secas, os zocos facéndolle sangue nos pés, aínda así, ela camiñou
para diante.
Atrás quedaban os teitos, os porcos, as vacas, as
ovellas e o cabalo, a roupa dos nenos, con mendo sobre remendo que na
fonte e no río ela tantas veces lavou.
Atrás quedaban as talladas de touciño que ao pote do
caldo de cando en vez lle botaba, os chourizos e os xamóns, todo iso se aforraba,
pois xunto cos ovos ás feiras todo se levaba para xuntar algúns cartiños e
mercar un pelexo de viño ou algo de moita necesidade.
As súas bonecas de trapo perdéranse entre tanta
crueldade onde tamén se perdeu ela cando casou para casa de fóra cando só tiña
idade para xogar.
Ela un día deixou atrás o mandil, a miseria e
a soidade, pero na alma sempre gardou aqueles bicos roubados no palleiro
por aquel amor primeiro que tanto a namorou.
Moralexa:
Se o pasado te fire, esquéceo, tírao, ou quéimao,
pero se che axuda a camiñar para diante, consérvao dentro de ti coma se fose
un tesouro.
Xaneiro 2014
3 comentarios:
Noraboa, Maricarmen, por este fermoso conto, con un insinuante contido histórico, que se intuye perfectamente entre liñas.
O relato ten una clara cadencia poética, e ainda que trasluce momentos de gran dureza, o final é fermoso, porque a protagonista deixa atrás a miseria, pero non tira con todo o seu pasado, e conserva no seu maxin ese amor primeiro, tal vez adolescente
Apertas
O cantinero de pelexo
Grazas taberneiro dos ollos fermosos, nada é o que parece ser.
Apertas.
Carmen Marcos
O pasado sempre forma parte da nosa vida. Mesmo cando éste é duro...renegar del, vén sendo o mesmo ca renegar de nós mesmos.
Biquiños dende Meiraos.
Publicar un comentario