domingo, 7 de septiembre de 2014

Las cuatro estaciones



Ya casi remató el verano, una vez superemos la cuesta de septiembre, nos encontraremos inmersos en otoño, acumulando experiencia, entusiasmo, optimismo, tal vez incluso decepción, añoranza y tristeza, pero el viento pasará arrastrando las hojas secas y sin darnos apenas cuenta llegará diciembre y a continuar pasando frío y celebrando o no, la Navidad en pleno invierno como cada año.

Y como siempre volverá la primavera y con ella la sonrisa, la alegría de vivir, las ganas de descubrir nuevos senderos, aún sabiendo que el laberinto del camino de la vida te puede atrapar de nuevo en la oscuridad, pero caminando siempre  con ilusión luchando por nuestros sueños.

Así es la vida, llena de rosas y espinas, pero  interesante en cada momento, ya sea “verano, otoño, invierno o primavera,” no dejo  de sorprenderme de lo  mucho que me gusta vivir despacio el hoy, cada instante, como si fuera el primero y el último a la vez.

Abrazo desde esta ventanita.                                                                                     


Carmen Marcos Nuñez,


Septiembre 2014


lunes, 31 de marzo de 2014

Celebración do Día Internacional da Muller na Casa de Galicia en Madrid


LEMBRANDO AS MULLERES DO RURAL 


Ao preparar esta notiña, viñeron amiña cabeza lembranzas incribles e fermosas  e un un volcán de sentimentos percorreu todo o meu ser.

Así botando unha ollada ao pasado lembrando a nosa terra e aquelas mulleres do rural galego, mulleres de onte e aínda de hoxe, nosas nais, as avoas, as nosas madriñas, as tias e as irmás, unas máis vellas e outras máis mozas, pobres e ricas, porén todas elas coñecedoras da arte de vivir e convivir con paixón e forza,  empuxando sempre ao carro para diante.

Compañeiras dos homes traballando día a día, e man con mán con eles, e expertas en artes e oficios do rural de Galicia.

Marisqueiras, costureiras, fiandeiras, tecedeitras, lavandeiras, parteiras e curandeiras; todas elas mestras educadoras que ademais do traballo da casa, no mar, no campo, de atender con agarimo a nenos, homes, enfermos e anciáns, en cada casa as mulleres ademais de ser gandeiras, cociñeiras e reposteiras, eran esposas, amantes, compañeiras e nais.

Transmisoras orais da lingua e da cultura galega, de costumes ancestrais, de valores relixiosos e morais.

Tarefas ven complicadas en conxunto para todas elas, as de dentro e as de fóra.
A nosa homenaxe para aquelas valentes loitadoras que tanto fixeron por nos, e un recordó moi especial para as que nos deixaron.

Penso nas miñas avoas, porén poideran ser as de calquera de vos.

As miñas; De unha levo a seo nome, Carme, a outra chamábase Flor, quedou viuva con 35 anos e seis fillos, era  traballadora, fermosa por dentro e por fora, moitos e moi bos consellos me daba, lembro que sempre me dicía:
Nena, ti por ser muller non és máis nin és menos que un home, confía sempre en ti.

Ás mulleres da nos aterra, (Flor, Carme, Concha, Isidora, Pepa ou Maruxa), o mésmo dá o seu nome, todas, mulleres traballadoras que predicaron coa súa vida dando efectivo exemplo as novas xeracións de que: Querer é poder. Hoxe, desde a Casa de Galicia en Madrid a nosa gratitude por habernos querido tanto, e por habernos educado en igualdade.

Carmen Marcos Núñez

Marzo 2014


miércoles, 19 de febrero de 2014

"ALOUMIÑANDO O PASADO"



Aunque no publique en mi blog, no por eso me olvido de todos aquellos que por una u otra razón, os asomáis cada vez menos, eso si, a esta ventanita.

Hoy quiero mandar un abrazo virtual para los que estáis en cada esquina de cada continente donde llega Internet, desde el corazón de Madrid se os quiere, besos y que disfrutéis con mi último trabajo para las clases de galego "Celga 4", curso en el que estoy matriculada este año y en el que creo que progreso adecuadamente.

La vida es un continuo aprendizaje y espero que os guste y disfrutéis tanto con su lectura como yo al escribirlo, es un cuento corto que lleva por titulo:


"TIRANDO O PASADO"

Mesturas de sentimentos penetraron no seu peito avivando unhas brasas esmorecidas polo paso do tempo, pero ela achegoulles un feixe de guizos e o lume prendeu para darlle calor durante o inverno.
Ela non tiña mobles, nin maleta nin baúl, non tiña mantas nin bolsos, por non ter non tiña nin ilusión.

Non tiña trencha nin gubia, só tiña un  pequeno coitelo e moita imaxinación, fixo un carro de xuncos e fentos, as rodas do carro eran dúas talladas de nabo, algúns  carabullos, unha pouca herba, unhas follas secas, os zocos facéndolle sangue nos pés, aínda así, ela camiñou para diante.

Atrás quedaban os teitos, os porcos, as vacas, as ovellas e o cabalo, a roupa dos nenos,  con mendo sobre remendo que na fonte e no río ela tantas veces lavou.

Atrás quedaban as talladas de touciño que ao pote do caldo de cando en vez lle botaba, os chourizos e os xamóns, todo iso se aforraba, pois xunto cos ovos ás feiras todo se levaba para xuntar algúns cartiños e mercar un pelexo de viño ou algo de moita necesidade.

As súas bonecas de trapo perdéranse entre tanta crueldade onde tamén se perdeu ela cando casou para casa de fóra cando só tiña idade para xogar.


Ela  un día deixou atrás o mandil, a miseria e a soidade, pero na alma sempre gardou  aqueles bicos roubados no palleiro por aquel amor primeiro que tanto a namorou.

Moralexa:

Se o pasado te fire, esquéceo, tírao, ou quéimao, pero se che axuda a camiñar para diante, consérvao dentro de ti coma se fose un  tesouro.

Carmen Marcos Núñez
Xaneiro 2014